564

سرکار همش ردیف تو گوشمه و مدام گوش می کنم ولی نتیجه گرفتن خیلی سخته و حالا زوده...

سختیای زندگی و مخصوصا این مدت اخیر باعث شده دیگه هیچی رو با عجله نخوام و صبورتر از قبل بشم...

ولی درمورد اون دلم به شدت بی منطق شده... همه ی منطقی رو که تو این چند ماهه اخیر با بدختی به دست اوردم از دست دادم... کم و بیش دلم می خواد همون جور که خودش دوباره به زبون اورد کلاسم رو بیاد...

از طرفی هم می گم نه... انگار دلم می خواد این انتظار همینجوری بمونه و ته دلم یه دلخوشی کوچولو داشته باشم.

یا اینکه اصلا نیاد و هیچی زنده نشه برام...

بعد تو ذهنم میاد که اگه بیاد خیلی روابطمون نزدیک میشه... در نظر بقیه خوشایند نیست ولی برای خودم چرا... می تونم یه جور دیگه باهاش ارتباط داشته باشم... از یه جایگاه دیگه... می تونم بهش نزدیک تر بشم... حتی می تونم دستاشو بگیرم بی اینکه هیچ شبهه ای ایجاد کنه... لازمه ی کاره... آره میشه... می تونمم بی خیال این فرصت بشم... نمی دونم این نزدیک شدن بهم آسیب میزنه یا نه... بهش نیاز دارم... شاید بهترین فرصتی که تو این مدت منتظرش بودم باشه... برای کسی با حس من و با شرایط من... ولی می ترسم پیش برم تو ذهن خودم...

اصلا ممکنه نیاد... این چه فکریه الان تو سرم افتاده... 

همه میگن از بعد از فوت عمه جون تو حالت خوب نشده هنوز... آره اونم هست که صداش هنوز تو گوشمه و لبخندش پیش نظرم ولی فقط اون نیست... همه جوره بدم... دارم می دوم ولی به کجا و برای چه هدفی نمیدونم! ولی نمی ایستم... خسته میشم ولی می دوم... همین کلاس رفتنم، یه راه چندساله ی طولانیه... ولی با شدت دارم می دوم... اون... یکی از محالاته که البته می تونه ممکن هم بشه. ولی همه ی احساسمو داره می کشه سمت خودش...

وقتی که بد بود داغون بودم... تشنه ی یه توجه کوچولو بودم... الان که خوب شده این اندازه برام کمه... برای منِ یه عمر تشنه کمه... بیشتر می خوام... می خوام برای اون هم همینجوری باشه... پر از حس... ولی می دونم که نیست... باز میرم سراغ محالات... که ممکنه... که شاید اینبار بعد از یه عمر محالی برای من ممکن بشه...