557

مدتی بود حس می کردم نه تنها متوقف شدم که روز به روز هم دارم بدتر می شم.

این هفته که رفتم اموزشگاه خیلی معطل شدم. حدود سه ساعت اونجا بودم. اولش که فدایی کلی مسخره بازی درآورد و سر تمرین پیانو کلی جفنگ گفت! بعدشم اون پسره رو دیدم که کاراش جالبه! و بازم جالب بود... و و و ... دیدم شرایط اونجا اینجوریه و من چاره ای ندارم جز اینکه بپذیرمش.

بین کلاسها یه بار اومد بیرون و اونایی که ندیده بودنش بلند شدن و سلام کردن و اونم بعد از اینکه جواب همه از جمله منو داد موقعی که خواست برگرده تو کلاس جلو همه برگشت گفت ارادت داریما خانم سین! من دیگه بقیه رو نگاه نکردم...

توی هال خیلی گرمم شد. رفتم بیرون هوا بخورم که فدایی هم اومد و شروع کردیم حرف زدن. پنجره کلاس نیمه باز بود ولی ما خیلی اروم حرف میزدیم... یهو دیدم سرشو اورد بیرون از پنجره و وقتی تعجب منو دید خندید و گفت مخلصیم!

این هفته و دقیقا روز کلاس سالگرد شروع کلاس اومدنم بود. وقتی رفتم داخل همینو بهش گفتم و گفت عزیزمممم! چقدر زود گذشت... این مدل حرف زدنش برام خنده دار بود واقعا... مهم حس خود ادمه که وقتی چیزی نباشه هیچی رو هم به حساب نمیاره... بعدشم گفت باعث افتخاره برام...

سازشو درآورد و شروع کردن به زدن... خوندم... بیت اول... چیزی نگفت... بیت دوم... چیزی نگفت... تا آخر..

چون آواز سختی بود و چیزی نمی گفت فکر کردم گذاشته تموم شه تا آخرش با خاک یکسانم کنه!... اما در کمال تعجب!...

اولش پرسید ساز زدنم بهتر شده؟ تاییدش کردم... گفت من حتما میام پیشت برای م.م چون خیلی به ساز زدنم امیدوارم... خودش خندید و گفت برای خودممم! خودما! یه چیزی میشم... برای مامانم... و خندید...

همچنان منتظر بودم در مورد خوندنم بگه... خیلی آروم گفت جلسه آینده زودتر بیا، نفر اول یا دوم، می خوام تحریر یادت بدم... خیلی خوب درش آورده بودیا! س.ه گاه آواز سختیه و خیلی خوب خوندیش...

باورم نمیشد! خودم راضی نبودم آخه... همه ی تلاشمو کرده بودم ولی فکر نمی کردم این همه سکوت معنیش خوب بودن خوندنم باشه...

حس خوبی بود... انگیزه هام برای ادامه زیاد شده... و... امیدوارم اونو هم بتونم تو عید شروع کنم... حتما باید بتونم... تا خدا چی بخواد...