376

حس خوبی ندارم. از بعد اونشب بسکه ذوق داشتم دیگه ننشستم پاش. به این خیال که همه چی درست شده. اما دیشب دیدم که چیزی تغییر نکرده و بدترم شده. اصلا حس خوبی نبود. دلم بدجوری گرفت. اما بازم گفتم مثل همیشه که می بینی و هیچ. خودم وقتی می بینم کسی ناامید میشه ناراحت میشم و دلم میخواد این اتفاق نیفته اما خودم حقیقتا به این مرحله رسیدم. خیلی دلم گرفت. خیلی زیاد. اما یه کم ادامه دادم و مثل همیشه که میبینم واقعا نمیشه ولش کردم.

فردا قراره من.صی بیاد. هیچ وقت فکر نمی کردم یکی از تو وبلاگ و ف.ب و و.ای.بر و این چیزا در بیاد و بتونم ببینمش. اما این اتفاق داره میفته. حس می کنم روز خوبی باشه. امیدوارم به هر دومون خوش بگذره. فردا رو مرخصی گرفتم. میرم ترمینال دنبالش. یاد اونروزایی که خودم می رفتم قطعا برام زنده میشه. راستش یه وقتایی دلم برای م تنگ میشه. هر چند دیگه نمیخوامش. یعنی میدونم نیست و شدنی نیست و نباید هم باشه. اما یاد اونروزا یادم نمیره. یهو دلم می خواد کنارش راه برم و اون سیگار بکشه و با قدمهای بلندش همراهیم کنه. یه جایی که هیچکس منو نشناسه...

امشب جعبه قدیمی رو می برم پس بدم. روزی که خودشو خریدم اونقدر پر از اشتیاق بودم که به ذهنمم نمی رسید یه روزی آرزوی فروششو داشته باشم. الان دلم میخواد همه رو بفروشم و همه چیز از ذهنم پاک بشه. همه چیز. و دیگه هیچ چیز این دنیای پر زرق و برق برام جذاب و خوشایند نباشه. کاش میشد. کاش اصلا اونروز اول قدمهام می شکست و پا به اونجا نمی ذاشتم. هیچ چیز اون دنیا برام موندنی نبود. همش فقط روحمو خراش داد و زخمی کرد. اون از حامد اون از داداشش اون از هادی اون از رفتن می.ری اون از زدن اون از اون منشی بی همه چیز نامرد اون از حی. و کار بی نتیجه ش برای من که منجر شد به یه اتفاق بی نتیجه دیگه. دیدن م و کلی فکر و خیال الکی دیگه. این کار برای من شده کارخونه خاطره سازی. خاطره های به ظاهر شیرین که تا رقم بخوره همه ی وجود منو ویرون میکنه. تنها نکته مثبتش صل.ا بود که اونم وقتی بهش رسیدم که دیگه چیزی برای بروز نداشتم. کلی اشتیاق بی هیچ توانی برای ادامه. بله خانوم سین. بله بله بله...