373

از بعد از تولدم حس خیلی عجیبی دارم. یه حس که خیلی قابل گفتن نیست. یه جور حس تموم شدن. باید برای بقیه زندگیم یه فکری بکنم. دیشب از خدا می خواستم کمکم کنه که خیلی چیزا رو نبینم و نشنوم و یا حداقل روم تاثیر نذاره. دیشب تو این سریاله زیبا حرف قشنگی زد. وقتی داداشش داشت از مشکلات زندگیش می نالید و بهش گفت خوش به حالت که این مشکلاتو نداری گفت آره ندارم اما خیلی تنهام... اینو وقتی گذاشتم کنار اینکه با این همه زیبایی و موقعیت تاحدی خوب کاری راضی شده به یه آدم با یه شغل مسخره دلم بدجوری به درد اومد. خیلی به درد اومد. رفتم تو اتاق و بغض کردم. اما زود مسلط شدم و گفتم باید برای بقیه عمرم صبور باشم.
یادم افتاد به خودم. خودم و این روزام که درگیر فکر هادی شدم و بعدم این پسره راننده. هیچ وقت به هیچکس و کار و بارش بی احترامی نمی کنم. اما هر کی در حد خودش. حتی اینجا هم برای نوشتن بعضی چیزا راحت نیستم...
چه دنیاییه! بعضی چیزا هیچ وقت به ذهن آدم خطور هم نمی کنه. شاید اگه چند سال پیش بعضی چیزا رو می دونستیم اصلا طاقت نمی آوردیم.
دلم بد جوری گرفته... این عدد لعنتی امسال خیلی داره اذیتم می کنه. خیلی زیاد...
خیلی به ح فکر می کنم. اینکه الان شرایطش چه جوریه. اینکه به جایی رسیده که به غلط کردم بیفته یا نه؟ اینکه متوجه اشتباهش شده یا نه؟ اینکه یادش میاد با من چیکار کرد یا نه؟ اینکه چهره ی من و دردی رو که بهم تحمیل کرد رو یادشه یا نه؟ این اتفاق چقدر رو زندگی من تاثیر داشت. چقدر ویرونم کرد. چقدر همه ی محاسباتمو به هم ریخت...
منم یه دختر شاد و سرزنده بودم. مثل خیلیای دیگه. دوست داشتم جوونی کنم. اما همه چی تو چارچوب درست خودش. منم جوون بودم. منم آرزو ها داشتم برای زندگیم. فکر می کردم زندگیم داره شکل می گیره. فکر می کردم داره درست میشه. فکر می کردم همه چی خوب پیش میره... الان من موندم یه زندگی بر باد رفته. جوونی که بی هیچ دستاوردی تباه شده. دلم برای خودم می سوزه... حالا به این فکر می کنم که اون این چیزا یادشه! یادشه چیکار کرد با من؟ یاد میاد به نگاههای پاک و معصومی که به شهادت خودش بهش پی برده بود؟...