325

روز سفرم نوشتم تا الان...
حداقل ایجا جایی بود که زود زود بهش سر می زدم. بی خیال...

از همون شبی که با حی حرف زدم دیگه هیچ چیزی از م ندیدم. یعنی انگار به کل همه ی نشونه ها رفت! خیلی شوک بدی بود. من واقعا علی رغم همه ی موانع بهش امید بسته بودم. اما هم تو ذهنم خراب شد هم تو واقعیت. برام یه مورد خاص بود. واقعا بعد از اون دیگه پکیدم. انگار یه کات زمانی بود. واقعا چرا؟! چرا اون همه نشونه از بین رفت یهو! مثلا چه اتفاقی افتاد؟! اون که این همه مشتاق تماس بود. حتی اگه نمیشد جواب بده خیلی سریع جبران می کرد و زنگ میزد دیگه اینجوری نیست. برام خوشایند نیست که وقتی کارش دارم و نمیشه حرف بزنم میگه زنگ بزن. چون قبلا این کارو نمی کرد... چون عوض شد...
می دونم یه بار بهم گفت الان وضعیت مالی خوبی نداره و به قول خودش ده تومنم براش ده تومنه... ولی خوب... چی بگم...

انگار خودشم حس کرده که من تغییر کردم. یه شب که داشتم باهاش حرف می زدم گفت دیگه چیزی ازت نمیرسه! دیگه دعام نمی کنی! قبلا ازت میرسید...
برام جالب بود چون همون روزش برام سوال پیش اومد که آیا می فهمه منم بهش سرد شدم؟!

سری آخر بهم گفت تا هوا هنوز خیلی سرد نشده یه سر بیا. راستش خیلی ضرورتشو حس می کنم. برای کارم خیلی لازمه اما رفتن برام سخته. حتی دفعه ی آخرم با یه حس امیدواری رفتم که دیگه قطعا ازش هیچ خبری نیست... خیلی اینجوری رفتن برام سخته. نمی تونم فقط با انگیزه کار برم... می دونم درست نیست اما به خدا قسم به همچین حسی نیاز دارم...

امروز داشتم آرشیو اون یکی وبلاگمو می خوندم. چه روزای سختی رو ثبت کردم. چقدر دردناک و وحشتناک بود. الان حام.د و داداشش تو ذهنم مثل دو تا هیولای دهشتناکن. من چه جوری مثل احمقا ادامه می دادم! خدایا دلم می خواد همه چی پاک شه... می دونم نمیشه... و روز به روز بیشتر به این بایگانی خاطرات مزخرف اضافه می کنیم... حتی دلم برای نگاههای دزدکی و پر از شرم ه.ادی خ.ان هم تنگ شده. کسی که می دونستم نه هیچ وقت حرفی میزنه و نه امکان شدنش هست... اما حسی که بهم داشت برام خوشایند بود... بهم اعتماد به نفس میداد... حس می کردم هستم... اما الان هیچ جای دنیا نیستم انگار...